Στις 16 Μαΐου του 1919 πραγματοποιείται με απόφαση του «Ανώτατου Συμμαχικού Συμβουλίου » η απόβαση ταγμάτων του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη ως άμεση εφαρμογή της συνθήκης του Μούδρου. Με την άφιξη των πρώτων Ελλήνων στρατιωτών, η ελπίδα κι ο οπτιμισμός κατέκλυσαν τις ψυχές των Ελλήνων της Σμύρνης, που επιτέλους πίστεψαν στην ένωση της Μικράς Ασίας με την Ελλάδα. Ωστόσο, δε γνώριζαν πως ο στρατός αυτός θα αποδεικνυόταν μοιραίος τόσο για τους ίδιους αλλά και για την πατρογονική τους γη.
Σύντομα , κατέφθασαν από λιμάνια της ηπειρωτικής Ελλάδας πολεμοφόδια ,αλλά και μεγαλύτερες μεραρχίες του πεζικού ,ιππικού αλλά και πυροβολικού. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε φροντίσει να εξαγοράσει πολεμικό υλικό από τους συμμάχους αλλά εν τελεί αποδείχτηκε πως δεν αρκούσε για τόσο μακροχρόνιες και δαπανηρές πολεμικές επιχειρήσεις. Ο ελληνικός στρατός άμεσα κατόρθωσε να πλήξει τουρκικές θέσεις σε απόσταση χιλιομέτρων από τη Σμύρνη. Με τις πρώτες επιτυχίες, το αρχηγείο στρατού βρέθηκε ενώπιον ενός διλήμματος που θα καθόριζε την έκβαση των μαχών. Ανώτεροι αξιωματικοί, εξέφραζαν την έντονη ανησυχία τους, πως αν οι Έλληνες καταδιώξουν τους Άτακτους του Κεμάλ έως την Άγκυρα, τότε ο στρατός θα απομακρυνόταν από τις γραμμές ανεφοδιασμού του, όπως άλλωστε κι έγινε. Ωστόσο στο πολεμικό συμβούλιο του 1921 στην Κιουτάχεια αποφασίστηκε η προέλαση με σκοπό την κατάληψη της Άγκυρας και την τελική εξόντωση των κεμαλικών δυνάμεων. Το ελληνικό σχέδιο ήταν να ανακοπεί ο ανεφοδιασμός των κεμαλικών δυνάμεων και σε δεύτερο στάδιο η κατάληψη της σιδηροδρομικής γραμμής που ξεκινούσε από το Εσκί Σεχίρ κι έφτανε μέχρι την Άγκυρα, ώστε να είναι εύκολη η μεταφορά πολεμοφοδίων στους Έλληνες . Μετά τις αιματηρές αλλά νικηφόρες μάχες στο Εσκί Σεχίρ, Αφιόν Καραχισάρ και στο Τουμλού Μπουνάρ εμφανίστηκαν τα πρώτα μαύρα σύννεφα για τους Έλληνες. Έπρεπε οι δυνάμεις ανατολικά του Σαγγάριου να καταστραφούν άμεσα. Ακολούθησε, η πύρρεια νίκη στο ύψωμα Κάλε Γκρότο, ωστόσο αυτή θα ήταν η αρχή του τέλους για τα ελληνικά στρατεύματα. Χωρίς ουσιαστικά να έχουν επιτύχει κανένα από τα δυο στάδια του σχεδίου, οι Έλληνες χωρίς πολεμοφόδια και χωρίς μέσα ιατρικής περίθαλψης, καταδιώχτηκαν από τους Τούρκους ξανά μέχρι το σημείο μηδέν ,τη Σμύρνη .
Παρά, τις οποιεσδήποτε φήμες για την ικανότητα του ελληνικού στρατού να πετύχει την κατάληψη της Άγκυρας , το σχέδιο αυτό ήταν μαθηματικά καταδικασμένο να αποτύχει από την αρχή. Χωρίς τη βοήθεια των Συμμάχων, οι οποίοι δεν θεώρησαν καλό για τα δικά τους συμφέροντα την ύπαρξη ενός τόσο μεγάλου ελληνικού κράτους, οι Έλληνες ήταν καταδικασμένοι . Ο ελληνικός στρατός αριθμούσε 90.000 μέλη ενώ οι Τούρκοι αριθμούσαν δυνάμεις άνω των 400.000 άτακτων. Παράλληλα, η απόσταση μεταξύ της Σμύρνης και της γραμμής Εσκί Σεχίρ -Αφιόν Καραχισάρ άγγιζε τα 300 χιλιόμετρα , τα οποία δεν μπορούσαν να καλυφθούν γρήγορα για να παρέχεται η κατάλληλη υλική βοήθεια στο μέτωπο.
Έτσι , η Ελλάδα εγκλωβίστηκε μέσα στην παγίδα που αυτή δημιούργησε οδηγώντας εντέλει το ρου της ιστορίας στην Μικρασιατική Καταστροφή , που γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα .
Δημήτριος - Νικόλαος Μάμμος