Ένα αφιέρωμα στις : Κάθριν Τζόνσον, Άλκη Ζέη, Κική Δημουλά, Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ
Το 2020 σχεδίασε την γραμμή τερματισμού για τέσσερεις πολύ σημαντικές γυναίκες της τέχνης και της επιστήμης. Η Αλεξάνδρα, ο Φίλιππος, η Άννα και η Νεφέλη σήκωσαν τον μίτο της ζωής και του έργου τους και τις ακολούθησαν σε ένα οδοιπορικό δημιουργίας, καινοτομίας και προσφοράς. Το 2020 δεν είναι αρκετό για να ανακόψει την ορμητική θύελλα των μεγάλων ανθρώπων. Και πλέον είμαστε σίγουροι πως δεν σηματοδοτεί ένα τέλος, αλλά την αρχή μίας παρακαταθήκης που θα φέρουμε πάντα.
Επιμέλεια αφιερώματος: Φίλιππος Ακύλας Καλούδης
Κάθριν Τζόνσον: Η γυναίκα που έκανε την υπέρβαση στην επιστήμη και τον ρατσισμό
8 Μαρτίου –Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας. Μια σημαντική ημερομηνία, αν αναλογιστούμε τα αξιοσημείωτα επιτεύγματα σπουδαίων γυναικείων προσωπικοτήτων σε όλους τους τομείς, όπως της Κάθριν Τζόνσον στον επιστημονικό κλάδο της Διαστημικής.
Η Κάθριν Τζόνσον γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1918, στη Δυτική Βιρτζίνια, ΗΠΑ, και πέθανε στις 24 Φεβρουαρίου 2020, σε ηλικία 101 ετών.
Η εξαιρετική διάκριση να είναι μία από τους τρεις Αφροαμερικανούς σπουδαστές που ολοκλήρωσαν τις μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνιας είναι κάτι που πολλοί άνθρωποι θα θεωρούσαν μία από τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές της ζωής της, αλλά ταυτόχρονα μόνο μία από τις πολλές "κορυφές" που σημάδεψαν τη μακρά και αξιοθαύμαστη ζωή της Κάθριν Τζόνσον.
Η έντονη περιέργειά της και η οξύνοιά της, όσον αφορά στα Μαθηματικά, την ανέδειξαν σε άριστη μαθήτρια στο σχολείο. Μέχρι δεκατριών χρόνων παρακολούθησε το Γυμνάσιο Black West Virginia State College. Στα δεκαοκτώ εγγράφηκε στο κολλέγιο, όπου παρακολούθησε το ταχύρρυθμο πρόγραμμα της μαθηματικής σχολής. Η Κάθριν αποφοίτησε με την υψηλότερη δυνατή βαθμολόγια και έπαινο το 1937.
Ξεκίνησε να εργάζεται στη NASA το 1953. Πέρασε τα επόμενα τέσσερα χρόνια αναλύοντας τα δεδομένα από δοκιμαστική πτήση. Το 1961 έκανε ανάλυση τροχιάς για την αποστολή του Freem 7, της πρώτης ανθρώπινης διαστημικής πτήσης της Αμερικής. Επίσης, εργάστηκε με μηχανικούς για την τοποθέτηση δορυφόρου πάνω σε μια επιλεγμένη θέση της Γης. Ήταν η πρώτη φορά που ανατέθηκε σε γυναίκα να συντάξει μια έκθεση που να καθορίζει τις εξισώσεις που περιγράφουν την τροχιά μιας διαστημικής πτήσης, στην οποία προσδιορίζεται η θέση προσγείωσης του διαστημοπλοίου.
«Ήταν κάτι νέο. Πάντα με ενθουσίαζε οτιδήποτε καινούργιο… Δεν έκανα τίποτα μόνη μου, προσπάθησα όμως να φτάσω στη ρίζα της ερώτησης και να επιτύχω.»… «Μου άρεσε η δουλειά. Μου άρεσαν τα αστέρια και οι ιστορίες που λέγαμε. Και ήταν χαρά να συμβάλουμε στη λογοτεχνία που θα έβγαινε», είπε η Τζόνσον για τη δουλειά της στη NASA.
Το έργο, όμως, με το οποίο έγινε πιο γνωστή ήταν η προετοιμασία της τροχιακής αποστολής του Τζόνσον Γκλεν το 1962. Η πολυπλοκότητα της τροχιακής πτήσης είχε απαιτήσει την κατασκευή ενός παγκόσμιου δικτύου επικοινωνιών, συνδέοντας σταθμούς παρακολούθησης σε όλο τον κόσμο με υπολογιστές της IBM. Οι υπολογιστές είχαν προγραμματιστεί με τις τροχιακές εξισώσεις που θα μπορούσαν να ελέγξουν την τροχιά της κάψουλας από την έκρηξη μέχρι την εκτόξευση, αλλά οι αστροναύτες ήταν επιφυλακτικοί. Τότε, ο Γκλεν απαίτησε από τους μηχανικούς «να κάνει το κορίτσι» –Κάθριν Τζόνσον– τους υπολογισμούς με το χέρι. «Εάν προκύπτει ότι είναι σωστοί, τότε είμαι έτοιμος να πάω!», είχε δηλώσει.
Επιπλέον, εργάστηκε στους υπολογισμούς που αφορούσαν στον συγχρονισμό του Lunar Lander, του Project Apollo, με το Module Command and Service στη Σελήνη. Τέλος, οι υπολογισμοί της ήταν πολύ χρήσιμοι και για το πρόγραμμα Space Shuttle, ενώ εργάστηκε και για το πλάνο για πτήση στον Άρη. Συνολικά, συνέγραψε 26 εκθέσεις έρευνας και συνταξιοδοτήθηκε το 1986.
Το 2015, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, τη βράβευσε με το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας. Το 2016, η μορφή και το έργο της απεικονίστηκαν στις μεγάλες οθόνες με την ταινία «Hidden Figures», όταν την υποδύθηκε η Ταράτζι Π.Χένσον. Το 2019 η Τζόνσον έλαβε το βραβείο του Χρυσού Μεταλλίου του Κονγκρέσου.
Στη διάρκεια των τριάντα τριών ετών καριέρας της στη NASA, η Τζόνσον απέκτησε υψηλή φήμη ως αυθεντία στους πολύπλοκους υπολογισμούς, ενώ επιπλέον συνεισέφερε τα μέγιστα στη χρήση του υπολογιστή για την υλοποίηση διαφόρων εργασιών. Οι υπηρεσίες Διαστήματος θεωρούν ότι είναι «η πρώτη Αφροαμερικανίδα γυναίκα που εργάστηκε στη NASA ως επιστήμονας». Ο διοικητής της NASA, Τζιμ Μπράιντενσταϊν, σε ανακοίνωσή του, ισχυρίστηκε ότι η Τζόνσον «βοήθησε το Έθνος μας να διευρύνει τα σύνορα του Διαστήματος, ενώ έκανε τεράστια βήματα που άνοιξαν πόρτες για έγχρωμες γυναίκες και άτομα».
Η Τζόνσον, 2 χρόνια πριν το θάνατο της, σε συνέντευξη της NASA, προτρέπει όλους του ανθρώπους, και κυρίως τους νέους, να ακολουθήσουν το μονοπάτι που θέλουν εκείνοι στη ζωή τους και να κάνουν αυτό που επιθυμούν. Τους ενθαρρύνει με τη σειρά τους να καλλιεργηθούν στον τομέα που δραστηριοποιούνται και να γίνουν πρωτοπόροι .Τότε μόνο θα μπορέσουν να είναι πράγματι καλοί σε αυτό που κάνουν.
Το μυστικό για την επιτυχία; «Να σας αρέσει ό,τι κάνετε και έτσι, θα δίνετε τον καλύτερό σας εαυτό».
Αλεξάνδρα Παπαργύρη
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΚΗΣ
Ένας περίπατος στην Ιστορία του 20ου αιώνα, με την Άλκη Ζέη
Με αφορμή τον πρόσφατο εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρα της Γυναίκας, η G-E-NEWS τιμά μια ξεχωριστή Ελληνίδα συγγραφέα, την Άλκη Ζέη.
Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου του 1923. Πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα της, και, όταν άρχισε το σχολείο, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Η θεία της Άλκης Ζέη, η Διδώ Σωτηρίου, ήταν αυτή που την υποστήριξε στο μονοπάτι της συγγραφής. Ξεκίνησε να γράφει από τα γυμνασιακά της χρόνια. Συμμετείχε, μάλιστα, στον όμιλο κουκλοθεάτρου του σχολείου της, γράφοντας ιστορίες και χαρακτήρες για το κουκλοθέατρο. Μάλιστα, ένας από τους χαρακτήρες που δημιούργησε, ο Κλούβιος, κατέλαβε πρωταρχικό ρόλο στις παραστάσεις του κουκλοθεάτρου Αθηνών «Μπάρμπα-Μυτούσης».
Παράλληλα με το γράψιμο, αγωνίστηκε ενεργά για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία και, εξαιτίας της πολιτικής της δράσης, πέρασε πολλά χρόνια στο εξωτερικό με την οικογένειά της ως πολιτικός πρόσφυγας, πρώτα στη Ρωσία και αργότερα στη Γαλλία.
Το έργο της «Το καπλάνι της βιτρίνας» ήταν το πρώτο μυθιστόρημα και το έγραψε όταν κατοικούσε στη Μόσχα, νοσταλγώντας τα παιδικά της χρόνια, με αφορμή τις ιστορίες που διηγούνταν στα παιδιά της μαζί με τον παππού της. Το βιβλίο αυτό αποτελεί έργο-σταθμό στην παιδική λογοτεχνία, με συνεχείς επανεκδόσεις από το 1963 που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα και πολλές μεταφράσεις και διακρίσεις στο εξωτερικό.
Κατά την παραμονή της στο Παρίσι έγραψε τον «Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου», που έχει ως θέμα την Κατοχή και την απελευθέρωση. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των ιστορικών της μυθιστορημάτων είναι ότι δεν αποτελούν μια απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων, αλλά παρουσιάζονται μέσα από τα βιώματα των ηρώων της.
«Από τα μικρά μου χρόνια ως σήμερα, ας μην πω με ακρίβεια πόσα είναι, γιατί θα τρομάξω κι εγώ η ίδια, έζησα έναν πόλεμο, δύο εμφύλιους πολέμους, δύο δικτατορίες και δύο προσφυγιές. Δεν τα έζησα σαν απλός παρατηρητής, αλλά παίρνοντας ενεργό μέρος κάθε φορά κι έτσι, και να ήθελα, δεν θα μπορούσε το συγγραφικό μου έργο να μην επηρεαστεί από τα γεγονότα αυτά που συγκλόνισαν τον τόπο μας. Άθελά μου η ζωή μου μπλέχτηκε μέσα στην ιστορία κι έγινα κι εγώ ένα κομμάτι της. Το συγγραφικό μου, λοιπόν, έργο, θέλω δεν θέλω, είναι γεμάτο ιστορία… Αν πέτυχα να κάνω τα παιδιά να την ακούσουν τουλάχιστον, το μέλλον θα δείξει».
Τα τρία βιβλία της Άλκης Ζέη «Το καπλάνι της βιτρίνας», «Η μωβ ομπρέλα» και «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» μπορούν να θεωρηθούν μια άτυπη τριλογία, γιατί αναβιώνουν τη ζωή των ανθρώπων, ιδιαίτερα των παιδιών, από την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά ως την Απελευθέρωση και αναδεικνύουν τη στάση τους απέναντι στις καταστάσεις που βιώνουν.
Με τη φίλη της από τα σχολικά της χρόνια, Ζωρζ Σαρή, καθιέρωσαν ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους, όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος.
«Πολλοί νομίζουν ότι είναι πολύ εύκολο να γράψεις για παιδί, και γράφουν πολλοί, αλλά είναι δύσκολο, όταν προσπαθείς εσύ σαν μεγάλος να πεις πράγματα που θα έλεγε ένα παιδί. Θεωρώ ότι, για να είναι σωστό ένα βιβλίο, όταν το γράφεις και ο μικρός, ο ήρωάς του, είναι δέκα χρονών, πρέπει να γίνεσαι εσύ αυτός ο ήρωας».
Ο καθαρός τρόπος γραφής της, η γλωσσική αρτιότητα, η κριτική στάση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, το χιούμορ και η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα είναι χαρακτηριστικά των έργων της, που τα έχουν κάνει να αγαπηθούν από το ελληνικό και ξένο αναγνωστικό κοινό, καθώς πολλά από τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. «Το Καπλάνι της βιτρίνας», «Κοντά στις ράγες», «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», «Αρβυλάκια και γόβες», «Ο θείος Πλάτων», «Τα παπούτσια του Αννίβα», «Η μωβ ομπρέλα», «Ο ψεύτης παππούς», «Η Κωνσταντίνα και οι Αράχνες της», είναι ενδεικτικά κάποια έργα από το πλούσιο συγγραφικό έργο της Άλκης Ζέη, που διαβάζονται από μικρούς και μεγάλους.
H μεγάλη προσφορά της στα γράμματα αναγνωρίστηκε ευρέως. Το 2010 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της. Το 2014 αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτορα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για να τιμηθεί με τον τρόπο αυτό η προσφορά και το έργο της, ιδίως στην παιδική λογοτεχνία. Αναγορεύτηκε ομοίως επίτιμη διδάκτωρ, το 2012, από τη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών και Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου και το 2015 από τη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Τα έργα της έχουν διεκδικήσει και αποσπάσει πολλά βραβεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η Άλκη Ζέη υπήρξε μια σπουδαία Ελληνίδα λογοτέχνης, της οποίας το συγγραφικό έδωσε νέα πνοή στην ελληνική παιδική και εφηβική λογοτεχνία. Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης τελείωσε το βράδυ της 27ης Φεβρουαρίου του 2020, όμως οι επόμενες γενιές θα εξακολουθήσουν να «περπατούν» με συντροφιά τα βιβλία της.
Φίλιππος Ακύλας Καλούδης
Κική Δημουλά : Εκείνη, μία ιδέα, μία γυναίκα, μία ελληνίδα ποιήτρια…
Εκείνη, ήταν και παραμένει ακόμα, μία από τις σημαντικότερες και πολυβραβευμένες Ελληνίδες ποιήτριες. Δυστυχώς, τη φετινή χρονιά η διακεκριμένη ποιήτρια έφυγε από αυτόν τον κόσμο. Όπως θα έλεγε και η ίδια με τα δικά της λόγια «Μακρύ κουραστικό ταξίδι το πεπρωμένο, μα το χειρότερο πας ή έρχεσαι, δεν ξέρεις…». Το έργο της επηρέασε και θα συνεχίζει να επηρεάζει πολύ κόσμο ακόμα και μετά τον θάνατο της .Τα λόγια της κατάφεραν να αγγίξουν τις ψυχές πολλών ανθρώπων, οι οποίοι αναγνώρισαν το μεγαλείο της σκέψης της. Ποια ήταν όμως εκείνη; Κική Δημουλά το όνομα της και η ζωή της, ένα ταξίδι…
Βασιλική Ράδου, ήταν το πατρικό όνομα της Κικής Δημουλά. Τόπος γέννησης της, ήταν η Αθήνα, εκεί όπου άφησε και την τελευταία της ανάσα. Στις 6 Ιουνίου ήρθε στον κόσμο, με καταγωγή από την Καλαμάτα. Είχε μία απλή ζωή και εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 μέχρι το 1973. Ενδιάμεσα, ξεκίνησε και η ίδια τη δική της οικογένεια, αφού παντρεύτηκε το 1952 τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτρη και την Έλσι. Όμως, πότε μπήκε στο προσκήνιο της ποίησης και ξεκίνησε την λογοτεχνική της κληρονομιά.
Στην ηλικία, μόλις των 19 ετών, ξεκίνησε το ταξίδι της... Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Ποιήματα», εκδόθηκε το 1952, αλλά μετά από λίγο καιρό την απέσυρε από τον κόσμο. Από το 1956 να εκδίδει ποιητικές συλλογές, με επίσημη πρώτη το «Έρεβος». Από τότε δεν σταμάτησε να βρέχει ιδέες μέσα στην καρδιά και το μυαλό της. Έγραψε επίσης και πολλές ομιλίες αλλά και ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Μετά από λίγα χρόνια έγινε και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της ποίησης.
«Πάλι σε συγχωρώ
πάλι σε ονειρεύτηκα
αύριο πάλι αύριο
θα σου το ξαναπώ
πάλι θα μου ζητήσεις
λογική εξήγηση
πάλι θα σου απαντήσω ότι
να αντέξεις είναι το ζητούμενο
όχι να καταλάβεις»
Η Κική Δημουλά, όλα αυτά τα χρόνια,διεκδίκησε πολλά βραβεία για το έργο της, όπως το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2009, το Κρατικό Λογοτεχνικό βραβείο το 2010 και το Μακεδονικό Βραβείο το 2003. Όλα αυτά τα όμορφα λόγια που «είπε» στο χαρτί, μεταφράστηκαν στα Αγγλικά, στα Γαλλικά, στα Σουηδικά, αλλά και σε πολλές άλλες γλώσσες.
Ένα μήνα, πριν αποβιώσει, η υπουργός πολιτισμού την πρότεινε για το σημαντικότερο βραβείο που μπορεί να πάρει ένας ποιητής, στη καριέρα του. Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, μπορεί να είχε και η Κική Δημουλά…
Εκείνη, μία ιδέα, μία γυναίκα, μία Ελληνίδα ποιήτρια… Η Κική Δημουλά, πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου του 2020, άφησε τις σκέψεις της και την αγάπη της για την ποίηση και τη λογοτεχνία σε αυτόν τον κόσμο. Τα ποιήματα της έκαναν πολύ κόσμο να αγαπήσει την λογοτεχνία. Ας διαβάσουμε όλοι λοιπόν ένα ποίημα της, ας βαδίσουμε στη σκέψη της και τα υπόλοιπα να τα αφήσουμε στην ιστορία …
Δεν έχεις τι να χάσεις
Καλά τα βγάζει πέρα η μοναξιά
φτωχικά αλλά τίμια.
Αλλού κοιμάται αυτή
κι αλλού το εγκρατές σκεπτικό εάν
Μόνο καμιά φορά
σε πειραματισμούς την παρασύρει
η περιέργεια
όφις προγενέστερος
και πιο φανατικός
απ’ τον νερόβραστον εκείνον της μηλέας.
Δοκίμασε της λέει, μη φοβάσαι
Δεν έχει τι να χάσεις
Άννα Σταθοπούλου
Η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ μέσα από τον καθρέπτη της
Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ είναι από τις σημαντικότερες ελληνίδες ποιήτριες. Γεννήθηκε το 1939, εξέδωσε είκοσι ποιητικές συλλογές, έργα της έχουν μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες και έφυγε από τη ζωή πρόσφατα με πλήρως αναγνωρισμένη την αξία της ποίησής της.
Κοσμοπολίτισσα από κούνια, όπως προσδιόριζε τον εαυτό της, μετά τις εγκύκλιες σπουδές της στο σχολείο, στο πλάι ενός από τους αναμορφωτές της σύγχρονης παιδείας στη χώρα μας, σπούδασε αγγλική φιλολογία και συνέχισε τις σπουδές της στη Νίκαια και τη Γενεύη, κοντά στη νονά της Ελένη Καζαντζάκη, για να γίνει μεταφράστρια και διερμηνέας και να βιοπορίζεται έτσι στη διάρκεια της ζωής της.
Έγραφε από κοριτσάκι, αρχικά μικρές ιστορίες, έπειτα ποίηση. Πρωτοδημοσίευσε σε ηλικία 17 ετών, το φθινόπωρο του 1956, στο περιοδικό «Καινούργια Εποχή», το ποίημα «Μοναξιά», με παρότρυνση του Νίκου Καζανζτάκη. Σε μικρή ηλικία είχε υποστεί μόνιμο πλήγμα στην υγεία της, που άφησε πίσω ορατά τα ίχνη του. Σύμφωνα με την ίδια, αν δεν είχε αυτό το βίωμα, ίσως να μη γινόταν ποιήτρια, καθώς «Το ποίημα, βλέπετε, πρέπει να έχει κάποια πληγή για να ακουμπήσει, ψυχική ή σωματική...».
Λυπιού (1995)
Τα ποιήματα αποτυχαίνουν όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες. Μην ακούτε τι σας λένε θέλει ερωτική θαλπωρή το ποίημα για ν’ αντέξει στον κρύο χρόνο…
[…]
Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης γίναν σιωπηλές πλατείες τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.
Κάτι χειρότερο από γερατειά, η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.
Στο τελευταίο ποίημά της, απευθυνόμενη στον καθρέπτη της, προσπαθούσε να θυμηθεί «ένα πρόσωπο νεανικό …, ωραίο ποτέ, όμως πάντα εκφραστικό της στιγμής και μόνο». Παραδεχόταν σ’ εκείνο το ποίημα ότι ως νεαρή κοπέλα αγνοούσε τον καθρέπτη της κι έτρεχε, «λαχάνιαζε το σώμα που μου είχε απομείνει –ανάπηρο απ' την αρχή–, ήθελα να το εκμεταλλευτώ, να το χαρώ, ν' αφεθώ στον αέρα, στη θάλασσα, στον αμερόληπτο έρωτα», χωρίς να ζηλεύει τις φιλενάδες της «με τα τέλεια κορμιά που έλαμπαν στον ήλιο».
Η ποιήτρια αντιμετώπιζε τα πάντα με αισιοδοξία και δήλωνε μια πολύ ικανοποιημένη πελάτισσα της ζωής: «Ήμουνα πολύ τυχερή, γι’ αυτό λέω πάντα ότι πλήρωσα ένα πολύ ακριβό εισιτήριο, για να μπω στη ζωή, που είναι η αναπηρία μου. Μετά από αυτό, όμως, το πολύ ακριβό εισιτήριο, όλα μου ήρθανε καλά».
Κατά τους κριτικούς, η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ από την πρώτη ήδη ποιητική της συλλογή προανήγγειλε τη δεύτερη μεταπολεμική γενιά στην ελληνική ποίηση, με χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της ποίησής της τη σωματικότητα των αισθημάτων και την κατάφαση στη μοναξιά ως του βαθύτερου γνωρίσματος της ύπαρξης. Το σώμα και ο έρωτας, η λύπη και η έλλειψη επανέρχονταν σταθερά στα ποιήματά της.
Στο πλούσιο έργο της συγκαταλέγονται, μεταξύ άλλων, οι ποιητικές συλλογές «Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας», «Ενάντιος έρωτας», «Όταν το σώμα», «Η Ύλη μόνη», «Μεταφράζοντας σε έρωτα της ζωής το τέλος», «Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα», «Η ανορεξία της ύπαρξης».
Η ίδια δήλωνε ότι αυτό που εκτιμούσε απεριόριστα είναι η γενναιοδωρία, υλική και πνευματική, και ότι θεωρούσε τον εαυτό της τυχερό που έζησε μια ζωή με τους δικούς της όρους. Άλλωστε, για την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Η ποίηση δεν έχει κανόνες, δεν τους χρειάζεται! Για την ακρίβεια, έχει τους δικούς της ιδιαίτερους κανόνες, που μπορείς να τους διαμορφώνεις μόνος σου».
Νεφέλη Πολυμενίδη