Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου του 1948, υπογραμμίζει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αναφαίρετα, αδιαίρετα και αλληλοσυμπληρούμενα, αποτελώντας ουσιαστικά το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο. Η Διακήρυξη αυτή, αποτέλεσε στη συνέχεια τη βάση για την υιοθέτηση, ως επίσημη πολιτική, από όλους τους μεγάλους διεθνείς οργανισμούς των αιτημάτων των γυναικών για την εξάλειψη κάθε μορφής διάκρισης σε βάρος τους. To νομοθετικό πλαίσιο για την εφαρμογή και προώθηση της εξάλειψης των διακρίσεων κατά των γυναικών καθιερώθηκε με μία σειρά Διεθνών Συμβάσεων και θεμελιώθηκε με την υιοθέτηση στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, στις 18 Δεκεμβρίου 1979 της «Σύμβασης εξάλειψης κάθε μορφής διακρίσεως κατά των γυναικών", που συχνά περιγράφεται ως διεθνές νομοσχέδιο των δικαιωμάτων των γυναικών. Κυριαρχικό στοιχείο της είναι η εξάλειψη ανισοτήτων μεταξύ των δύο φύλων στους ακόλουθους τομείς: (i) δημόσιου βίου, (ii) υπηκοότητας,(iii) εκπαίδευσης, (iv) απασχόλησης, (v) υγείας, (vi) οικονομικής και κοινωνικής ζωή, (vi) γάμος.
Εντούτοις, παρά την θέσπιση συγκεκριμένης νομοθεσίας, οι διακρίσεις κατά των γυναικών δεν έχουν ακόμα εξαλειφθεί. Οι δείκτες σε διάφορους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, αν και βελτιωμένοι σε σχέση με το παρελθόν, επιβεβαιώνουν ότι οι γυναίκες συνεχίζουν να μην απολαμβάνουν στην πράξη τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες. Χαρακτηριστικά, το μισθολογικό χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών παραμένει μεγάλο, καθώς οι ωριαίες αποδοχές των γυναικών σε όλο τον κόσμο είναι πάνω από 20% χαμηλότερες από αυτές των αντρών. Επίσης, χιλιάδες γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο πέφτουν θύματα κακοποίησης. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, σε παγκόσμιο επίπεδο, μια στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία, συνήθως από τον σύντροφό της, ενώ μία στις δύο γυναίκες σε όλον τον κόσμο δολοφονείται από τον σύντροφό της ή από κάποιον συγγενή της. Στην Ελλάδα η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ. Παράδειγμα από την καθημερινότητα αποτελεί το περιστατικό που συνέβη το καλοκαίρι στο νησί της Φολέγανδρου, με την 26χρονη κοπέλα, έπειτα από καβγά με τον εραστή της, να βρίσκεται νεκρή. Το παραπάνω θα θεωρούνταν σύμπτωση, παρόλα αυτά ο αριθμός των γυναικών-θυμάτων μάς παρουσιάζει μια τελείως διαφορετική εικόνα.
Επιπλέον, σύμφωνα με την Παγκόσμια Έκθεση για την Ανθρώπινη Διακίνηση της Υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα, επτά στα δέκα θύματα διακίνησης ανθρώπων σε όλον τον κόσμο είναι γυναίκες και κορίτσια και περισσότερες από τρεις στις τέσσερις διακινούνται με στόχο την σεξουαλική εκμετάλλευση. Οι υποχρεωτικοί γάμοι κοριτσιών από την παιδική ηλικία, είναι επίσης ένα γεγονός που μαρτυρά την συνεχιζόμενη ύπαρξη ανισοτήτων.
Πώς λοιπόν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση; Δεδομένου ότι τα κατάλληλα νομοθετικά μέτρα έχουν ήδη υιοθετηθεί, αυτό που μάλλον απομένει είναι η σωστή εφαρμογή της νομοθεσίας στην πράξη. Κάτι τέτοιο, απαιτεί πιθανότατα το σχεδιασμό ειδικών προγραμμάτων και δράσεων υπέρ των γυναικών, με την προϋπόθεση όμως, ότι στο σχεδιασμό αυτών των προγραμμάτων και δράσεων, σημαντικό ρόλο θα αναλαμβάνουν οι γυναίκες ώστε οι σκέψεις τους και ο προβληματισμός τους να λαμβάνονται υπόψη. Τα χρόνια έχουν περάσει και ακόμα τα φύλα δεν έχουν έρθει σε ισορροπία. Όλοι οι τομείς προοδεύουν! Γιατί εμείς αρνούμαστε να προχωρήσουμε μαζί τους;
Μαρία-Στέλλα Κουστένη