Οι πολιτιστικοί μήνες είναι μία δράση, που πραγματοποιεί το σχολείο μας κάθε μήνα. Στόχο έχει να αναδείξει ένα ιδιαίτερο γεγονός, που σηματοδοτεί μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αυτόν τον μήνα θέλουμε να επισημάνουμε τη σημασία των Ολυμπιακών αγώνων, καθώς και να δώσουμε κάποιες επαρκείς πληροφορίες για Έλληνες Αθλητές, που κυριολεκτικά έμειναν στην ιστορία. Αφορμή για τη δράση αυτή στάθηκε η 10η Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης από το θάνατο του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα, Έλληνα αθλητή στίβου και ποδοσφαίρου, 20 φορές πρώτου πανελληνιονίκη πέντε διαφορετικών αγωνισμάτων σε διάστημα 6 χρόνων και κατόχου πανελλήνιων ρεκόρ. Τον στόχο αυτό, υλοποιούν οι παρακάτω μαθητές: Αδαμαντία Βουλγαρέλη (βίντεο), Γιώργος Ζησιμάτος (βίντεο), Δημήτρης Μάμμος (άρθρο), Μιχάλης Πίπιλος (Ιστορικές Στιγμές Ολυμπιακών αγώνων), Φίλιππος Δούκας (Ολυμπιακοί αγώνες στην αρχαιότητα), Φαίδων Σουλιώτης (Σύγχρονοι Ολυμπιακοί αγώνες), Βασίλης Διαλγιαννάκης (Κωνσταντίνος Τσικλητήρας).
Ολυμπιακοί αγώνες. Ένας τέτοιος θεσμός, μία λαμπρότατη οργάνωση. Στην Ολυμπία για πρώτη φορά το 776 π.Χ τελούνται οι πρώτοι αγώνες με συμμετοχή από όλες τις πόλεις κράτη στον ελλαδικό χώρο. Ο στόχος ένας, ο πήχης υψηλός. Μόνο οι Αρχαίοι Έλληνες μπορούσαν να συλλάβουν μία τέτοια μεγαλειώδη ιδέα. Να δημιουργήσουν μερικά αγωνίσματα, ώστε να έρθει η ποθητή ειρήνη και να σταματήσουν τις εχθροπραξίες. Όποια πόλη δεν τηρούσε αυτόν τον κανόνα, τότε θεωρούταν βέβηλη κι υπήρχε αποκλεισμός-εμπάργκο για αυτήν την πόλη. Η κάθε πόλη γιόρταζε αν έστω ένας αθλητής, ένα παλικάρι της κέρδιζε σε κάποιο από τα αγωνίσματα με τον πιο τρελό τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε. Κατέστρεφε ένα μέρος από τα τείχη της, που ο αθλητής καλούταν να υπερασπίσει με την ανδρεία και τη λάμψη, που αυτός ακτινοβολούσε. Όμως, όταν ο Ελλαδικός χώρος εμφάνιζε σημάδια αδυναμίας διατήρησης της κυριαρχίας τους, τότε δεν έλειψαν οι πολλαπλές εισβολές, που τόσα χρόνια άλλοι λαοί ονειρεύονταν.
Κατά τον 17ο αιώνα πολλές χώρες οργάνωναν κάποιες «γιορτές » με το όνομα «Ολυμπιακοί Αγώνες». Όμως, αυτό ήταν αμελητέας σημασίας, μπροστά σε αυτό που συνέβη το 1896. Ο Γάλλος Βαρόνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν, ο οποίος ήταν γενικός γραμματέας των Γαλλικών αθλητικών σωματείων, έφτασε στο συμπέρασμα ότι η ήττα της Γαλλίας στον γαλλοπρωσικό πόλεμο (1870-1871) οφειλόταν στην κακή φυσική κατάσταση των στρατιωτών. Έτσι σκέφτηκε ότι η αναβίωση των «Ολυμπιακών Αγώνων » θα συνέβαλλε στην καλύτερη φυσική διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων και θα έφερνε τις εθνότητες πιο κοντά στην ειρήνη. Φυσικά, οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν μπορούσαν να μη γίνουν εκεί όπου ξεκίνησε αυτή η μεγαλειώδης ιδέα. Η Ελλάδα σε αυτούς τους αγώνες κατέκτησε τα περισσότερα μετάλλια, των οποίων ο αριθμός ήταν ίσος με 46. Οι αγώνες τελέστηκαν υπό ένα πανηγυρικό κλίμα καθώς όλοι οι Έλληνες σύσσωμοι υποστήριζαν τους αθλητές μας. Ιδιαίτερα συγκινητικό ήταν το κλίμα από τον Μαραθώνα μέχρι και το Καλλιμάρμαρο, όπου ο Σπύρος Λούης μπήκε πρώτος στο στάδιο κι όλο το γήπεδο ξεκίνησε να σείεται. Μάλιστα , ο Λούης κατά τη διάρκεια της διαδρομής σταμάτησε σε ένα καφενείο στο Πικέρμι , για να πιει κρασί λέγοντας ότι θα τους προσπεράσει όλους στο τέλος. Όταν ένας αγγελιοφόρος με ποδήλατο έφτασε πριν το τέλος του αγώνα στο στάδιο κι είπε ότι ο Λούης ήταν πρώτος τότε όλοι οι Έλληνες ζητοκραύγαζαν «Έλλην, Έλλην». Ο Σπύρος Λούης, που ήταν ένας απλός νερουλάς, έκανε μαζί με πολλούς άλλους αθλητές, την Ελλάδα περήφανη. Μετά τους Ολυμπιακούς δεν ξανασυμμετείχε σε άλλους αγώνες κι έζησε μία ήρεμη ζωή στο χωριό του σαν αγρότης και μετά σαν αστυνομικός , όπου το 1940 πέθανε στο Μαρούσι από καρκίνο .
Εύκολα, όμως μπορούμε να αντιληφθούμε την ευφορία που ένιωσαν οι Έλληνες εκείνης της εποχής καθώς και την ομαδικότητα που υπήρχε ώστε όλοι να ζητωκραυγάζουν με μία φωνή και μία ψυχή. Τελικά οι Ολυμπιακοί αγώνες εκπλήρωσαν τον στόχο τους. Έκαναν όλον τον κόσμο να ενδιαφέρεται μόνο γι’ αυτούς, έχοντας σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελλάδα, όπου μετά από περίπου 67 χρόνια ελεύθερης ζωής κατάφερε να νιώσει ενωμένη για μία ακόμη φορά. Μπορούμε να διδαχτούμε τόσα από τον χώρο αυτό, του αθλητισμού. Άλλωστε, όπως είχε πει κι ο Αλμπέρ Καμύ «Όλα όσα ξέρω για την ηθική και την αίσθηση καθήκοντος τα έχω μάθει από το ποδόσφαιρο».
Δημήτρης Μάμμος, Β1/Γ
Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο!
Διαβάστε, επίσης, την ενδιαφέρουσα παρουσίασή μας!