Η ανθρώπινη ιστορία εκπλήσσει συνεχώς τόσο με τη βιαιότητα που την κατακλύζει αλλά και την καλοσύνη που πολλές φορές κρύβεται καλά. Έτσι και στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η καλοσύνη κατάφερε να φωτίσει σαν ένα φωτεινό άστρο μέσα σε ένα παγερό σκοτάδι. Τα Χριστούγεννα, μια γιορτή που πρεσβεύει την αγάπη και την καλοσύνη, κατάφερε έστω και για μερικές ημέρες να παύσει την άδικη αιματοχυσία στο Δυτικό Μέτωπο, το 1914.
Το περιστατικό αυτό αφορούσε κυρίως εκτεταμένες ανεπίσημες εκεχειρίες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, κυρίως στο Δυτικό Μέτωπο. Λόγω του πνεύματος των Χριστουγέννων, που οι περισσότεροι στρατιώτες κατάφεραν να ενστερνιστούν αλλά και λόγω της καλής θέλησης, Γερμανοί και Βρετανοί συμφώνησαν να μη γίνουν μάχες κατά τη διάρκεια της εβδομάδας πριν τα Χριστούγεννα. Μάλιστα, σε πολλά χαρακώματα, οι στρατιώτες άρχισαν να συγχρωτίζονται, να ανταλλάσσουν γιορτινές ευχές αλλά και δώρα, προσπαθώντας να ξεχάσουν πως βρίσκονταν στη δίνη του πολέμου και των γεγονότων. Παράλληλα, συμφωνήθηκε οι τραυματιοφορείς να αποσταλούν και στα αντίπαλα στρατόπεδα ώστε να περισυλλέγουν τους νεκρούς, χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή τους, ενώ έγιναν και κοινές κηδείες. Μία από τις πιο γνωστές πράξεις των στρατιωτών των αντιμαχόμενων πλευρών ήταν το να παίξουν ποδόσφαιρο όλοι μαζί στην ουδέτερη ζώνη. Η εκεχειρία αυτή ήταν μία συμβολική πράξη μέσα σε χαλεπούς καιρούς, όπου η αβεβαιότητα και το ιμπεριαλιστικό μίσος κυριαρχούσαν τις κοινωνίες, όπου δε συνυπολογιζόταν η ανθρώπινη ζωή σε τόσο μεγάλο βαθμό.
Με βάση όλα τα παραπάνω, συμπεραίνουμε πως ακόμη και σε πολύ δύσκολες εποχές πολέμου αλλά πολύ χαμηλής ποιότητας ζωής, ο ουμανισμός φώλιασε μέσα στις καρδιές όλων προσπαθώντας να βοηθήσει τους στρατιώτες να αψηφήσουν τις υποτιθέμενες διάφορες που δημιουργούσαν τα κράτη και να δουν τους συνανθρώπους τους ως έμβια όντα κι όχι ως στόχους προς εξάλειψη. Άλλωστε όπως είχε πει κι ο Πλούταρχος « Ο πόλεμος σαν χείμαρρος παρασέρνει κι επιφέρει τα πάντα, μόνο την παιδεία δεν μπορεί να εξαφανίσει».