Στις 27 Ιανουαρίου έχει θεσπιστεί από τον Ο.Η.Ε. η διεθνής ημέρα μνήμης για τους νεκρούς του Ολοκαυτώματος. Με αφορμή, λοιπόν, αυτή την ημέρα, μια ομάδα μαθητών αποφάσισε, στο πλαίσιο της δράσης «Πολιτιστικοί Μήνες», να ετοιμάσει, για τον μήνα Ιανουάριο, ένα αφιέρωμα στις θηριωδίες του ναζιστικού καθεστώτος απέναντι στους Εβραίους, κυρίως, αλλά και σε διάφορους άλλους λαούς, με γενικό τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΝΗΜΕΣ». Τις σχετικές εργασίες έχουν αναλάβει να δημιουργήσουν οι εξής μαθητές του Γυμνασίου: Αντώνης Μισθός ΓΑ1 (άρθρο για τη μαθητική εφημερίδα), Δέσποινα Κραβαρίτη ΓΓ3, Μαριλένια Γιαννέλου ΓΓ3 (λογοτεχνικές προτάσεις), Ελίζα Μπαγιώκου ΓΒ4 (κινηματογραφικές προτάσεις), Κουστένη Μαρία – Στέλλα ΓΒ3, (παρουσίαση πληροφοριακού υλικού) και Δημοσθένης Σωτηρόπουλος ΓΒ3 (βίντεο). Ας αφεθούμε, λοιπόν, στον ζόφο του παρελθόντος και στα δυσχερή γεγονότα των ετών 1938 – 1945.
Σύμφωνα με τους ειδικούς ερευνητές – μελετητές, η αρχική μορφή του Ολοκαυτώματος ήταν η Νύχτα των Κρυστάλλων (Krystallnacht), στις 9/11/1938, κατά την οποία οι Εβραίοι έγιναν στόχος σε ολόκληρη τη Γερμανία, ενώ παρόμοια γεγονότα εκτυλίχθηκαν και στη Βιέννη. Υπήρξαν περίπου 100 δολοφονίες Εβραίων, 30.000 απελάσεις Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, καταστροφές 7.000 καταστημάτων που ανήκαν σε Εβραίους και 1.574 Συναγωγών (σχεδόν ο συνολικός αριθμός των συναγωγών στη Γερμανία). Αν θεωρείτε αυτά τα γεγονότα βάναυσα, πρέπει να σας πληροφορήσω ότι δυστυχώς οι βαναυσότητες δεν είχαν ακόμα αρχίσει.
Η συνέχεια της Νύχτας των Κρυστάλλων δεν ήταν άλλη από το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4, με σκοπό τη δολοφονία παραμορφωμένων, ατόμων με ειδικές ανάγκες, αναπήρων ή ατόμων με ψυχικά νοσήματα, με σκοπό τη «διατήρηση του καθαρού αίματος της γερμανικής φυλής», καθώς η ναζιστική ιδεολογία βασιζόταν στη φιλοσοφία της «άριας φυλής», της φυλής δηλαδή με το «καθαρό αίμα». Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι δεν ήταν μόνο οι Εβραίοι οι «ανθρωποι με το βρώμικο αίμα», αλλά και άλλες ομάδες ανθρώπων, όπως οι διανοητικά ασθενείς, οι σωματικά ανάπηροι, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι Τσιγγάνοι, οι Κομμουνιστές και πολλοί άλλοι. Την παραπάνω φιλοσοφία υποστήριζαν διανοητές της εποχής, όπως ο Άλφρεντ Πλετς, που δημοσίευσε το 1916 το έργο του «Άδεια Καταστροφής της Ζωής που δεν αξίζει», («Die Freigabe der Vernichtung lebensunwerten Lebens»), στο οποίο δηλώνει ότι αυτοί με το «βρώμικο αίμα» έπρεπε να εξολοθρευτούν, κάτι το οποίο αποτέλεσε κλειδί της ναζιστικής ιδεολογίας, όπως και οι απόψεις των Κάρλ Μπίτινγκ και Άλφρεντ Χόχε, οι οποίοι υποστήριζαν φανατικά τέτοιες απόψεις και απαιτούσαν να νομιμοποιηθεί η σφαγή «ανθρώπων με βρώμικο αίμα», ενώ και οι απόψεις του Μαρτίνου Λούθηρου, του γνωστού Προτεστάντη, αποτέλεσε «όπλο» του Χίτλερ, καθώς ο προαναφερθείς είχε εκδώσει ένα βιβλίο με τίτλο «Περί των Εβραίων και των ψεμάτων τους» («Wider die Juden und ihre Lügen»), στο οποίο δήλωνε την πεποίθηση του ότι όλοι οι Εβραίοι έπρεπε να εξολοθρευτούν (φυσικά, οι τότε ηγέτες δεν έδωσαν σημασία στα λόγια του, αλλά ο Χίτλερ τα εκτέλεσε κατά γράμμα) – δεν πρέπει να λησμονούμε, φυσικά, ότι οι Εβραίοι πάντα ήταν κοινωνικά κατακριτέοι και στόχοι φανατικών, διότι αυτοί ήταν οι «κακοί» Εβραίοι που σταύρωσαν τον Ιησού Χριστό. Το αποκορύφωμα της κατάστασης αυτής ήταν η «αυτοβιογραφία» του Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών μου» («Mein Kampf»), στο οποίο εκδηλώνει έντονο μίσος για τους Εβραίους, αλλά και έντονη υπερηφάνεια για το «αγνό αίμα» των Γερμανών και των Άγγλων (να γιατί πίστευε στο άρρωστο μυαλό του ο Χίτλερ ότι ο Τσόρτσιλ θα συμμαχούσε μαζί του, καθώς μάλιστα τόνιζε στο βιβλίο του ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί το «λάθος» να είναι Άγγλοι και Γερμανοί σε αντίπαλα στρατόπεδα). Σημειωτέον, σε αυτό το σημείο ο Μπίτινγκ ήταν γνωστός δικαστής, ενώ ο Χόχε διάσημος ψυχολόγος (ή μήπως ψυχασθενής;). Όλα αυτά συνέθεσαν την «Τελική Λύση του Εβραϊκού Προβλήματος» (την ποια σκέφτηκαν και εκτέλεσαν άνθρωποι όπως ο Χίμλερ, ο Άιχμαν, ο Χάιμπριχ, ο Γκέμπελς και άλλοι τρελοί, ρατσιστές και σαδιστές δολοφόνοι αξιωματικοί των SS) χρόνια μετά, τη φρίκη δηλαδή της μεγαλύτερης γενοκτονίας της ανθρωπότητας, η οποία μπορεί μόνο να συγκριθεί με τη σφαγή των γηγενών κατοίκων της Αμερικανικής Ηπείρου από τους κονκισταδόρες, αν και η φρίκη αυτή ήταν ένα επίπεδο παραπέρα για τον Homo Sapiens, το πιο επικίνδυνο ζώο αυτό του πλανήτη: όλο αυτό ήταν μια οργανωμένη πολιτική πλεκτάνη, μια σχεδιασμένη σφαγή τουλάχιστον 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι βασανίστηκαν πολύ πριν δολοφονηθούν, είτε σε θαλάμους αερίων είτε με δηλητήρια είτε με άλλους φρικιαστικούς τρόπους (σίγουρα οι Ναζί ήταν πολύ ευρηματικοί στους τρόπους βασανισμού των δύστυχων θυμάτων τους).
Έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ένας βάναυσος δολοφονικός μηχανισμός, στον όποιον τα θύματα εργάζονταν σαν σκλάβοι, βασανίζονταν, θερίζονταν από ασθένειες όπως ο τύφος κι εν τέλει πέθαναν με φρικτούς τρόπους, όπως εκρηκτικά, δηλητήρια, κρέμασμα, θάλαμοι αερίων – όπου δηλητηριώδη αέρια ξεχύνονταν εκεί, και, όταν το θύμα τα εισέπνεε, αυτά διέλυαν τα τοιχώματα των πνευμόνων του, κάνοντας το θύμα να προσπαθεί να αναπνεύσει μέχρι να πεθάνει – ή και θάνατος από πολυβόλα. Επίσης, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι οι Ναζί δημιουργούσαν στα θύματα μάταιες ελπίδες, βάζοντας, παραδείγματος χάρη, καρτελάκια στα πράγματα που τους έπαιρναν, λες και ήθελαν να τους τα παραδώσουν πίσω όταν απελευθερωθούν, κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ, φυσικά, κι έτσι είχαν τη σαδιστική ικανοποίηση να βλέπουν τους δύστυχους κρατούμενους να περιμένουν μάταια μια ώρα που δεν θα ερχόταν ποτέ… Τέλος, εκτός από τη βιαιότητα, πρέπει να τονίσουμε και τον σαδισμό των Ναζί, καθώς κρατούσαν λεπτομερή αρχεία με τους τρόπους βασανισμού των θυμάτων τους, αλλά ποιους, πότε και με ποιον τρόπο τους σκότωσαν. Σαν παιχνίδι της τύχης, βέβαια, με αυτά τα ίδια αρχεία καταδικάστηκαν υψηλόβαθμοι Ναζί αξιωματικοί, διευθυντές και βασανιστές τέτοιων στρατοπέδων εξόντωσης, όπως, για παράδειγμα, το Άουσβιτς.
Θα ήταν ανούσιο σε ένα τέτοιο αφιέρωμα για τη φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης να μην αναφέρουμε κάποιο συγκεκριμένο άτομο, το οποίο έχει κερδίσει το «προνόμιο» το όνομά του να προκαλεί την ίδια φρίκη με αυτό του Χίτλερ, του Χίμλερ και του Άιχμαν: τον Γιόζεφ Μένγκελε, ο οποίος έχει μείνει στην ιστορία ως «Άγγελος του Θανάτου του Άουσβιτς» («Todensengel von Auschwitz»). Ο Μένγκελε ήταν γιατρός στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς και είναι γνωστός για τα σαδιστικά και ανορθόδοξα πειράματά του πάνω στους κρατούμενους, τους οποίους και χρησιμοποιούσε σαν πειραματόζωα. Του κινούσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι δίδυμοι και οι μικρόσωμοι, καθώς για αυτόν ήταν ο απόλυτος χαρακτηρισμός της «ανωμαλίας». Μελετούσε πάνω τους την αντοχή του ανθρώπινου οργανισμού σε συνθήκες υπερβολικού πόνου, ακρωτηριάζοντας τα θύματα του, χώνοντας καρφιά στο κεφάλι τους, ράβοντας τα δίδυμα μαζί, σε ένα σώμα, σαν να ήταν σιαμαία, είτε ρίχνοντας τους κρατούμενους σε καζάνια με βραστό ή με παγωμένο νερό. Τα αποτρόπαια αυτά πειράματά του δείχνουν την αστάθεια της ψυχικής του υγείας, αλλά και τη ρατσιστική ιδεολογία του. Ποτέ δεν κατάφεραν να τον συλλάβουν.
Οι θηριωδίες των Ναζί κατά το Ολοκαύτωμα δεν είχαν τελειωμό: τα ανυπολόγιστα μέχρι σήμερα θύματα του Ολοκαυτώματος μας διδάσκουν μέχρι πού μπορούν να φτάσουν άνθρωποι απλοί, όταν απλώς τους δοθεί η ευκαιρία να βασανίσουν συνανθρώπους τους. Η λέξη που περιγράφει το Ολοκαύτωμα στα Εβραϊκά – Shoa, δηλαδή «καταστροφή» – αλλά και το γεγονός ότι είναι η μόνη γενοκτονία που γράφεται με κεφαλαίο, περιγράφει εν συντομία τη μεγάλη πληγή που άνοιξε το Ολοκαύτωμα στην ανθρωπότητα. Ας τιμήσουμε λοιπόν τα θύματα αυτής της απάνθρωπης σφαγής κι ας ελπίσουμε να μην υπάρξει στο μέλλον ξανά ένα παρόμοιο συμβάν – μια απάνθρωπη γενοκτονία σε μια ολόκληρη ήπειρο, που στέρησε τη ζωή 11 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο!
Διαβάστε, επίσης, την ενδιαφέρουσα παρουσίασή μας!