Ο παππούς μου φοιτούσε στο 10ο Σχολείο Αττικής. Το σχολείο είχε μια τεράστια αυλή, στην οποία οι μαθητές μπορούσαν να παίζουν, να αθλούνται και να συζητούν στα τρία διαλείμματα που είχαν κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου. Έδιναν ιδιαίτερη σημασία στις αθλητικές επιδείξεις, καθώς έδιναν βραβεία και επαίνους στους νικητές. Το σχολείο στεγαζόταν σε ένα διώροφο και ευρύχωρο κτήριο, το οποίο ανταποκρινόταν στις ανάγκες των μαθητών και των καθηγητών. Οι σχολικές τάξεις ήταν, επίσης, μεγάλες, ευήλιες και ευάερες, με μεγάλα παράθυρα.
Οι καθηγητές, πάλι, είχαν προσεγμένη εμφάνιση και φορούσαν γκρι κοστούμι με γραβάτες. Πάντα κουβαλούσαν μαζί τους μια τετράγωνη τσάντα, ώστε να βάζουν τις απαραίτητες προμήθειες για το καθημερινό μάθημα. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός πως ήταν ιδιαίτερα αυστηροί και σκληροί. Όταν τα παιδιά ήταν αδιάβαστα, αντί για βούρδουλα οι δάσκαλοι είχαν έναν μεγάλο χάρακα και με αυτόν τους χτυπούσαν στα χέρια. Ακόμα, για μερικούς δασκάλους ο φόβος ήταν τεράστιος και τα παιδιά προσπαθούσαν να απομακρύνονται από κοντά τους. Ένας δάσκαλος του παππού μου, μάλιστα, όταν οι μαθητές έκαναν πολλή φασαρία, τους χαστούκιζε ή τους τράβαγε το αυτί, με αποτέλεσμα, όπως είπε και ο ίδιος, να τον φοβάται ακόμα. Παρόλα αυτά, οι δάσκαλοι είχαν υψηλές γνώσεις και δίδασκαν στα παιδιά χρήσιμα πράγματα εντός ύλης. Οι συμμαθητές του παππού, όπως και ο ίδιος, ήταν αρκετά ήσυχοι μέσα στην τάξη, αν και δεν μπορούσαν να είναι και αλλιώς, διότι οι τιμωρίες που ακολουθούσαν ήταν πολύ αυστηρές.
Αναφορικά με τη μέθοδο διδασκαλίας που ακολουθούσαν οι δάσκαλοί του, ο παππούς δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει κάποια που να τηρείται ακόμα στα σύγχρονα σχολεία. Οι καθηγητές ανέθεταν στα παιδιά καθημερινά τεράστια ύλη προς μελέτη, χωρίς να την έχουν εξηγήσει και διαβάσει πρώτα στην τάξη, σε αντίθεση με τους σύγχρονους δασκάλους και καθηγητές. Επίσης, όταν οι μαθητές ήταν αδιάβαστοι, οι δάσκαλοι τους ρεζίλευαν μπροστά στην υπόλοιπη τάξη, ενώ τώρα οι δάσκαλοι είναι διακριτικοί και ψύχραιμοι.
Γεωργία Βουλγαρέλη