Στις 12/5/2020 πραγματοποιήθηκε συνέντευξη με την κ. Χατζηγιάννη, απόφοιτο, δασκάλα και γονέα των εκπαιδευτηρίων Δούκα.
Πότε αποφοιτήσατε από τα εκπαιδευτήρια Δούκα;
Αποφοίτησα το 2.000.
Θυμάστε κάτι από την εποχή που ήσασταν μαθήτρια και σας έχει μείνει ως έντονη ανάμνηση ; Θα θέλατε να τη μοιραστείτε μαζί μας;
Αναμνήσεις παρά πολλές. Θυμάμαι έντονα τις δυο τελευταίες χρονιές μου στο Λύκειο, τη 2α και 3η Λυκείου, όταν είχε αλλάξει το σύστημα τότε και απαιτούσε να δίνουμε Πανελλήνιες σε όλα τα μαθήματα. Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο σύστημα και μου είχε κάνει εντύπωση η αγωνία των καθηγητών και το ενδιαφέρον το ειλικρινές που έδειχναν για όλους μας. Με είχε συγκλονίσει παρά πολύ και το θυμάμαι με πολλή χαρά.
Θυμάστε κάποιον εκπαιδευτικό ή εκπαιδευτικούς που νιώθατε πολύ κοντά σας ; Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτόν/αυτούς.
Όλοι οι καθηγητές προσπαθούσαν να είναι κοντά μας και ήταν πολύ ιδιαίτερες προσωπικότητες. Παρά πολύ μου έχουν μείνει στην καρδιά ο κ. Κούκης και ο κ. Μπαλέρμπας. Μου άρεσε το κλίμα που δημιουργούσαν στην τάξη. Ένιωθα ότι χωρίς να παραβιάζονται από τους μαθητές τα όρια, περνούσε η ώρα πολύ ευχάριστα. Ήταν πάντοτε ετοιμόλογοι, είχαν μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ και αυτό με έκανε να είμαι και εγώ πιο προσεκτική στο μάθημά τους, μου άρεσαν οι ατάκες τους και τους αισθανόμουν πολύ κοντά μου.
Εκτός από απόφοιτος των Εκπαιδευτήριων Δούκα, είστε και δασκάλα στα Eκπαιδευτήρια Δούκα. Τι συναισθήματα σας γεννά το γεγονός ότι εργάζεστε ως δασκάλα στο σχολείο όπου ήσασταν μαθήτρια;
Είμαι πολύ περήφανη για αυτό. Η αλήθεια είναι ότι όταν τελείωσα τη σχολή και έγινα δασκάλα, ήταν το μοναδικό σχολείο όπου ήθελα να ξεκινήσω την πορεία μου. Όταν έχεις ζήσει ως μαθητής σε ένα σχολείο, η αλήθεια είναι ότι το περιβάλλον αυτό σε κάνει πάντα να αισθάνεσαι παιδί ακόμα. Όταν συναντώ τους καθηγητές που είχα στο σχολείο αισθάνομαι τον ίδιο σεβασμό σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Θα θέλατε να μας πείτε ποια γενική ανάμνηση διατηρείτε από το σχολείο στο παρελθόν και ποια είναι η εντύπωσή σας για αυτό τώρα; Υπάρχουν ομοιότητες και διάφορες;
Τα περισσότερα στοιχεία είναι κοινά. Οι δάσκαλοι και καθηγητές και τότε και τώρα προσπαθούσαν να είναι κοντά στους μαθητές, να τους στηρίζουν ώστε να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να πετύχουν τους στόχους τους. Η διαφορά είναι ότι η κοινωνία έχει άλλες ανάγκες πλέον όποτε αξιοποιείται περισσότερο η τεχνολογία και για την καλύτερη εμπέδωση της ύλης αλλά και για την επικοινωνία μεταξύ των δασκάλων και των μαθητών. Εμείς δεν είχαμε τόσο μεγάλη εξοικείωση με την τεχνολογία τότε.
Τι σας έκανε να επιλέξετε το επάγγελμα της δασκάλας ; Σας επηρέασε το σχολείο στην απόφασή σας αυτή;
Η αλήθεια είναι ότι όταν ήμουν μαθήτρια δεν ήμουν έτοιμη να επιλέξω τι θα γινόμουν. Όταν τελείωνα το σχολείο, δηλαδή, συμπλήρωνα το μηχανογραφικό μου και ακόμα δεν ήμουν σίγουρη. Θα έλεγα ότι βρέθηκα στον ρόλο της δασκάλας περισσότερο από τύχη. Και λέω τύχη γιατί πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσα να γίνω τίποτα άλλο. Αγαπώ πολύ την δουλειά μου και αισθάνομαι ευτυχής που την επέλεξα. Το σχολείο μπορεί να μην με επηρέασε στο να διαλέξω ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσω αλλά με επηρέασε σίγουρα στο να θέλω να επιστρέψω μετά και να κάνω τα πρώτα μου βήματα εκεί. Θαύμαζα παρά πολλούς εκπαιδευτικούς στο σχολείο και ήθελα και μια μέρα να καταφέρω να γίνω σαν εκείνους.
Κάθε χρονιά παραλαμβάνετε εξάχρονα παιδιά από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό,« Το Μεγάλο Σχολείο ». Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζετε ως δασκάλα της Α’ Δημοτικού;
Δε θα τις χαρακτήριζα δυσκολίες, περισσότερο μοιάζουν με προκλήσεις. Κάθε χρόνο την πρώτη μέρα στην Α’ Δημοτικού, αν κοιτάξει κανείς τα πρωτάκια διακρίνει την αγωνία που έχουν για τη νέα βαθμίδα, τα άγνωστα πρόσωπα, το άγνωστο περιβάλλον, αγωνία για το αν θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Η πρόκληση για εμένα είναι να καταφέρουμε την αγωνία αυτή να την μετατρέψουμε σε ασφάλεια, δηλαδή να προσαρμοστούν και να αισθανθούν το σχολείο σα δεύτερο σπίτι τους και η επόμενη πρόκληση είναι να τα βοηθήσουμε να ωριμάσουν συναισθηματικά, να ακολουθήσουν κανόνες, να τα βοηθήσουμε στις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσουν.
Πέρα από τις δυσκολίες, όμως, θα υπάρχουν και τα ευχάριστα του επαγγέλματος. Θα θέλατε να μας αναφέρετε μερικά;
Κάθε μέρα είναι πολλά και διαφορετικά. Βρίσκεις διαφορετικά και ευχάριστα γεγονότα που σου φτιάχνουν την διάθεση. Σε γενικές γραμμές, όμως, εγώ αισθάνομαι τυχερή που εργάζομαι με παιδιά γιατί έτσι βλέπεις τον τρόπο που δείχνουν τα παιδιά την αγάπη τους, το χαμόγελο της ικανοποίησης που έχουν όταν καταφέρνουν κάτι, την ευαισθησία που δείχνουν απέναντι σε θέματα που ενήλικες δεν μπορούν να αντιληφθούν. Όταν είσαι μαζί με παιδιά καταλαβαίνεις από την αγνότητα τους ότι υπάρχει ελπίδα στον κόσμο. Τα παιδιά βλέπουν πολύ καθαρά και αν ακολουθήσεις τον συλλογισμό τους, μπορείς να φτιάξεις έναν κόσμο ιδανικό και αυτό είναι ευχάριστο.
Είστε και γονέας μαθητή των Εκπαιδευτήριων Δούκα. Πώς βιώνετε το γεγονός ότι καλείστε να αντεπεξέλθετε ταυτόχρονα σε δύο ρόλους (του γονέα και της δασκάλας) στον ίδιο εκπαιδευτικό χώρο;
Προσπαθώ να μη το βλέπω έτσι. Δηλαδή κάθε μέρα όταν ξυπνάω το πρωί και έρχομαι στο σχολείο έρχομαι ως δασκάλα, τον ρόλο της μητέρας προσπαθώ να τον ξεχνώ δεν θέλω να μπερδεύω τους δυο αυτούς ρόλους, γιατί πιστεύω πως αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες και σε εμένα αλλά και στο παιδί μου. Από το μεσημέρι και μετά είμαι και εγώ μαμά, όπως όλες οι μαμάδες.
Τι εμπειρίες σας μεταφέρει το παιδί σας ; Διαφέρουν πολύ από τις δίκες σας εμπειρίες ως μαθήτριας;
Όχι δε διαφέρουν καθόλου. Οι εμπειρίες που μου μεταφέρει το παιδί μου έχουν να κάνουν περισσότερο με τις ευχάριστες στιγμές τις κάθε ημέρας, το παιχνίδι στην αυλή… του αρέσει το σχολείο και περνάει πολύ όμορφα και αυτό με κάνει και εμένα πολύ χαρούμενη.
Oλοκληρώνοντας αυτή την συνέντευξη, τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες της εφημερίδα μας ;
Να προσπαθούν και να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στην προσπάθειά τους. Να βάζουν την ψυχή τους σε αυτό που κάνουν γιατί σημασία δεν έχει αν θα καταφέρεις κάτι, αλλά να ξέρεις ότι προσπάθησες. Kαλύτερα να ξέρεις ότι έχεις προσπαθήσει παρά να να σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν είχες προσπαθήσει.