2/3/1912
Αγαπητό ημερολόγιο,
πολύ ξεχωριστή μέρα η σημερινή. Καθαρά Δευτέρα βλέπεις και στη Σμύρνη το γλεντάς για τα καλά. Φαγοπότι τρελό κάτω στην πλατεία, δίπλα από το μεγάλο κτήριο του θεάτρου. Ύστερα, όμως, αφού χορτάσουμε φαγητό και χορό, είναι η ώρα για το παιχνίδι με τα τσερκένια. Πότε μου δεν είχα πετάξει τσερκένι, και ας γινόμουν σε 13 μέρες 9 χρονών.
"Έλα, πάμε να φέρουμε το τσερκένι μου να τ΄ αμολήσουμε στα βράχια", Eίπε η Μάρω τρώγοντας την τελευταία μπουκιά από τοn χαλβά της. "Θα σε αφήσω να τον πετάξεις λίγο, αλλά κοίτα μπροστά σου μην μου τόνε μπλέξεις σε κανένα στύλο."
"Εγώ δεν...δεν μπορώ. Δεν ξέρω να το κάνω.," είπα φοβισμένα.
Φοβόμουν την καζούρα. Αλλά η Μάρω, η φίλη μου δεν ήταν από αυτούς που κοροϊδεύουν.
"Δεν πειράζει βρε Βασίλη, θα σου δείξω! Πάμε στα βραχάκια να σου μάθω τρόπους να μην τον σωριάσεις στη θάλασσα."
Πήγαμε να πάρουμε το τσερκένι της Μάρως. Πάρα πολύ έντονο βυσσινί χρώμα, με μια μπλε κορδέλα γύρω του.. Όση ώρα κατευθυνόμασταν στα βραχάκια, είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Κυριαρχούσε ο ενθουσιασμός. Η πρώτη μου φορά που θα αμολούσα χαρταετό, συλλογιζόμουν! Φτάσαμε. Ανεβήκαμε σε έναν ψηλό βράχο και η Μάρω μου είπε να βρω από πού είχε κατεύθυνση ο άνεμος.
"Ανατολικά!", της φωνάζω. Εκείνη αρχίζει να τρέχει, κρατώντας τον σπάγκο του τσερκενιού, για να δώσει ώθηση. Ξαφνικά, σηκώνεται και για πρώτη μου φορά εκείνη την ημέρα σηκώνω το κεφάλι μου να αντικρίσω τον ουρανό. Αξέχαστη στιγμή για εμένα. Όπου και αν γυρνούσες, έβλεπες τσερκένια κάθε λογής χρωμάτων. Κίτρινα, κόκκινα, ροζ, πράσινα, μπλε, μοβ. Μονάχα το μπλε του ουρανού έλειπε. Η Μάρω μου δίνει τον σπάγκο και αμέσως νιώθω σαν να πετώ. Να πετώ πάνω από τα πολύχρωμα τσερκένια, να δω το μπλε του ουρανού. Το ανοιχτό αυτό γαλάζιο, που ενώνεται με το βαθύ μπλε του Αιγαίου. Απέραντο μπλε, ως εκεί που φτάνει το μάτι. Ίδιο χρώμα με την κορδέλα του τσερκενιού της Μάρως. Ξαφνικά, με σκουντάει η Μάρω.
"Ε, τι χάζεψες; Τι σκέφτεσαι;"
"Είναι πάρα πολύ ωραία!", αναφωνώ, σηκώνοντας το βλέμμα μου στον πολύχρωμο ουρανό.
''Η καλύτερη μέρα της ζωής μου'', φωνάζω. Ξεκαρδιζόμαστε με την Μάρω και νομίζω σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα...
Λεμπέση Δήμητρα