Η μεσογειακή διατροφή, που αποτελεί τον βασικό πυλώνα της υγιεινής διατροφής παγκοσμίως, έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν όλο τον χρόνο να ασχοληθούν και με την υγιεινή διατροφή, αλλά και τη φυσική άσκηση, μιας και στα σπίτια των αστών υπήρχαν δούλοι για τις καθημερινές εργασίες, ανάμεσα στις οποίες ήταν και το μαγείρεμα.
Η αρχαία ελληνική κουζίνα περιλάμβανε τις περισσότερες από τις υγιεινές διατροφικές συνήθειες που έχουν υιοθετήσει πολλές χώρες σήμερα. Συγκεκριμένα, οι αρχαίοι Έλληνες συμπεριλάμβαναν στη διατροφή τους το μέλι, το οποίο έτρωγαν με δημητριακά ως βραστό χυλό, τα λαχανικά και το ελαιόλαδο, το νερωμένο κρασί, τα σύκα, το κρέας, τις φακές, τα ρεβίθια, τα κουλούρια, τα γλυκά, όπως τα γλυκά ταψιού και τις μελόπιτες. Πολλά φαγητά τα έτρωγαν ψητά ή βραστά, ενώ χρησιμοποιούσαν και καρυκεύματα στο φαγητό τους. Μερικά φαγητά τους ήταν χοιρινό με δαμάσκηνα, γουρουνόπουλο γεμιστό, «όρνις εν επτισσμένη κριθή», δηλαδή κοτόπουλο με χοντροαλεσμένο κριθάρι και «ξιφίας εν τρίμματι συκαμινίω», δηλαδή ξιφίας με σάλτσα από μούρα κ.ά.
Το ημερήσιο πρόγραμμα διατροφής των αρχαίων Ελλήνων ήταν πολύ λιτό, απλό. Στην Αθήνα της κλασικής περιόδου, για πρωινό οι Έλληνες έπαιρναν ένα λιτό γεύμα, το «ακράτισμα». Το ακράτισμα ήταν κριθαρένιο ή σταρένιο ψωμί βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί. Σε μερικά σπιτικά, όπου υπήρχε μεγαλύτερη άνεση, το ακράτισμα συνοδευόταν από ελιές, σύκα ή κάποιον άλλο καρπό. Προς το μεσημέρι ή προς το απόγευμα, έπαιρναν ένα γεύμα πολύ απλό, στα γρήγορα, το «άριστον», επειδή ακολουθούσε το «εσπέρισμα», δηλαδή το βραδινό τους. Το δείπνο ήταν το πολυτελέστερο γεύμα στο τέλος της ημέρας.
Τη στενή σχέση των Αρχαίων Ελλήνων με τη μεσογειακή διατροφή και την εξέλιξη της υγιεινής διατροφής δια μέσω των διάφορων ιστορικών περιόδων θα αναλύσουμε στα επόμενα άρθρα της στήλης μας.
Γεωργίου Κωνσταντίνος